Terwijl de tijd
mij weer onstuitbaar weer naar huis toe drijft
besef ik dat ‘t verleden zich hier
slechts langzaam haast naar ‘t heden,
koestrend t oud verhaal van mensen,
voortgedreven door de wind van eeuwen,
die met ze speelt als korrels zand
en dan weer rusten laat.
Zo valt ook d avond weer,
de zon verliest haar kracht,
de nacht laat zacht
het wazig gaas van t schemerduister neer:
in d huizen pinken lichtjes aan
en buiten spreidt een zilvren maan
haar mysterieuze glans over t land.
Hoe kon ik maar,
gezeten op een zacht tapijt,
hier blijven dwalen tussen licht en donker,
genieten van de zachte stem van Sheherazade
die in t serail een nieuw verhaal verzint..
Rob