nog vragen je ogen
er was iets met
die ogen al hield
je de knuffel
ondersteboven
ze keken je altijd aan
heb geprobeerd
weg te lopen
maar hun blik
ving mij voor ik de
deur had gesloten
ze hadden
iets vragends in
een verbazend
waarom kom jij
niet dichterbij
speel met mij
koester en kriebel
met warme handen
dan zie ik weer je
blijdschap en lach
nooit heb ik
jou los kunnen laten
verkleurd en versleten
nog vragen je ogen
terwijl zij toch alles weten
wil melker
24/07/2017
claire vanfleteren: | Maandag, juli 24, 2017 19:00 |
Weet je dat er velen nog hun eerste knuffel hebben. Van mij was het een popje in akker. Ik weet dat mijn vader 's nachts moest opstaan als Astridje een arm had verloren, want die zat aan elkaar met elastiekjes, de herinnering blijft voortleven hoor, zeker bij mij! | |
september: | Maandag, juli 24, 2017 16:41 |
Wat mooi en lief Wil. De kind en als oudere beleving van de knuffel. De liefde en warmte en zachtheid die uitnodigend is in de blik van de ogen. Een mooie herinnering. Een genoegen om te lezen. Ik wens je nog een mooie dag Liefs |
|
Anneke Bakker: | Maandag, juli 24, 2017 09:13 |
koesters en knuffels blijven altijd kriebelen Wil, ook al ben je verkleurd en versleten, ogen spreken immers de taal van de liefde. Weer een graag gelezen liefdevol gedicht. Wens je een mooie maandag. Anneke |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 24 juli 2017 | ||
Thema's: |