verdwaalde uren
vaag klokt de tijd
verdwaalde uren
zijn slagen ben ik kwijt
verdwenen tussen
onherkenbare stemmen
die mijn stilte storen
er lijkt gezelschap
in de kamer want de
tafel is keurig gedekt
maar de stoelen die
als garnering dienen
zijn nog onbezet
het donkert
zonder het gezellig
rommelen van bestek
nog niemand heeft
de kaarsen aangestoken
die er feestelijk zijn neergezet
ik kijk wat
paniekerig om me heen
naar dit vertrouwd decor
voel me heel alleen
verdwaald in deze film
omdat ik nergens bij hoor
wil melker
07/11/2017
lodi: | Woensdag, november 08, 2017 02:44 |
Pijnlijk word het moment duidelijk wanneer jij daar heel alleen achter blijft, geen woord meer hoorbaar geen beeld van de ander meer zichtbaar, verloren in de tijd zijn de herinneringen mee genomen die lach staat voor altijd op jou netvlies gebrand, nooit zal jij de geur vergeten..... Liefs lodi |
|
EXPLICIT: | Woensdag, november 08, 2017 01:35 |
Erg sterk geschreven Wil, het flinterdunne als film gevangen in tijdigheid. | |
Anneke Bakker: | Dinsdag, november 07, 2017 10:06 |
Je laat eenzaamheid in dit gedicht de boventoon voeren Wil wat erg jammer is zeker in verdwaalde uren is gezelschap zo belangrijk. Ik wens je alle goeds, met de zon die schijnt op je pad! Warme groet. Anneke |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 07 november 2017 | ||
Thema's: |