in eigen memoriam
tot diep in de zekerheid
verbleven, ben jij mijn rots mijn
branding en de hand die
me begeleidt wanneer ik
in mijn beperkte modus weer
valse aangeslagen stappen onderneem
maar liefste, jij weet
dat mijn uitgebeende verleden
in gebaren de stalagmieten
die me dragen ontdooien
tot iets wat ik niet wil zijn, want
telkens is er weer een nieuwe morgen
die wenkt en zegt dat vandaag
het anders zal zijn dan gisteren, ja
en bevestig het met een knik maar vouw
twee vingers samen en leef
mijn dag zoals voorheen
lief, zonder jouw hadden twijfels
mij opgebaard op het ranke baar
en gekleed zoals ik reeds had geschreven
slechts in huid dat zich vol had
gedronken met zwart pigment