Getooid met dovemansoren...
(is het daarom dat het hier altijd regent?)
De geur van jouw woorden,
het onzichtbare van de melancholie.
Ze verbergen het zangerige ritme.
Klanken verloren in de dwaze stilte,
we zwegen meerstemmig in de achtergebleven leegte.
O ja, ik herinner me jouw sprakeloosheid,
hoe kwetsbaar en fragiel jouw mond probeerde
mijn gedachten om te zetten in gekwelde zinnen.
Je keek door mijn ogen en hoorde de teleurstelling
in mijn dovemansoren.
Zoals een lied zonder zanger,
als een muzikant zonder akkoorden.
Ons zwijgen vermomde zich in het rouwbeklag
dat naakt tussen de herkenning te horen was.
We luisterden naar het sterven van onze dromen,
elk met onze eigen tekortkomingen.
Keken op verschillende manieren door het mistige raam,
en zagen dat de liefde
ons om onverklaarbare redenen had verlaten...
esteban 03/01/2019