Wat als je met een ondragelijke pijn zou leven
Je zou de liefde dan wel voelen
Maar het kost moeite die terug te geven
Je zou zo graag onder de zon willen staan
Even alles voelen zonder die pijn
Mij eens stevig vastpakken en zeggen
Vandaag was het pas echt fijn
In de periode dat het goed ging
Zag je de zon en sterren
Nu zie je ze ook
Maar ze zijn vervaagd
Ze hangen in een sluier van mist
Er is aldoor die pijn
Waardoor jij niet hier kan zijn
Hier waar ik ben voel ik het soms ook
Door die pijn kan mijn weg het mooie soms moeilijk vinden
Ik begrijp je dan beter
Ik snap dan waarom je soms honderduit kunt praten
En op het andere moment moeite hebt om van je laten horen
Om van je pijn af te komen zijn grote zorgen
Maar geef niet op
Ook in het duister sta ik daar
Om je op te vangen en licht te geven
Laat het regenen en er noodweer komen
Liefde zal er zijn om je ogen te openen
Ooit zal het beter worden
En geloof je deze woorden
Tot die tijd zal ik bij je blijven en je verder dragen
Het duister te verdragen
En jou mijn zon en ster laten zien
En zijn
waterval: | Dinsdag, januari 15, 2019 01:33 |
er zijn, dat is het meeste waard... groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
teun hoek: | Maandag, januari 14, 2019 13:29 |
liefdevol begrip en hulpverlenend integer th |
|
Avr: | Maandag, januari 14, 2019 10:03 |
Met respect dit droef mooie gedicht gelezen! Veel sterkte gewenst, Reinster! | |
Aquarel: | Maandag, januari 14, 2019 09:01 |
Wat een mooi gedicht, het lijkt me loodzwaar om met zoveel pijn te leven. Jouw gedicht is zo liefdevol en steunend. Veel sterkte aan diegene. Liefs, Aquarel |
|