Volwassen worden heeft zijn leuke kant,
je krijg met mensen zo'n andere band.
Niet meer vragen; "mama, mag ik bij die of die spelen",
niet meer je laatste koekje met iemand delen.
Je praat op een andere manier met elkaar,
deelt nu andere problemen, nietwaar.
Maar soms kun je toch niet alles bij iemand kwijt,
momenten dat de volwassenheid me wel eens spijt.
Vroeger werd je getroost als je om niet veel huilde,
als je toch die knikkers ruilde,
je had dan enorme spijt
en daar stond mijn moeder met haar armen wijd.
Nu echter is mijn mammie nog steeds vaak daar,
en ook nu ik volwassen ben staat ze voor me klaar.
Ze ziet blijkbaar telkens het verdriet in mijn ogen,
en is zij daar om mijn tranen te drogen.
Raar hoor, ben je 22 jaar,
staat je moeder nog voor je klaar.
maar mam jij geeft me zoveel vertrouwen,
dat ik hoop dat ik je nog heel lang bij me mag houden.
dan komen toch weer dat gevoel,
ooit verwoordt voor jou;
MAG IK AF EN TOE
HEEL EVEN, NIET ZO LANG
EEN HAND VAST KOMEN HOUDEN
OF EVENTJES OP SCHOOT
EVEN NOG WAT KLEIN ZIJN
EN NIET ZO ELLENDIG GROOT.
Zal dit gevoel altijd blijven?
Mam bedankt voor alles, ik hoe van jou!