een zwarte nacht tegemoet,
omdat ik weet wat ze dan doet.
ze legt haar hoofd op haar armen neer,
en wiegt zachtjes heen en weer.
al weken staat mij dit te verwachten,
het beeld doet mijn stem versmachten.
zachtjes hoor ik haar dan huilen,
terwijl ze zich krampachtig probeert te verschuilen.
ik die vrouw die haar gebaart heeft,
omdat zij nu met een trauma leeft.
ik zie haar wegkwijnen,
haar lieve lach verdwijnen.
ik wil het gesnik niet meer horen,
en bedek met kussens mijn oren.
zo val ik huilend in slaap,
en s'morgens vermoeid ontwaak.
en zij staat weer voor ons klaar,
opgewekt je ziet niets meer aan haar.
ik glimlach naar haar en hou mijn gedacht,
want ik weet voor haar was het weer een zwarte nacht.
*taddy*