Eens was mijn leven jong
het stemmetje dat in mij zong
verging stilaan in huilen
onder m'n masker liep een traan
want het kind in mij was eenzaam
en ik kon nergens schuilen.
Maar de zonsverduistering in m'n hart
werd waargenomen door jouw ogen
ik was onzeker, wat verward
je toonde me de regenbogen
met hun wisselende kleuren
samenspel tussen zon en regen
voor mij een wonderlijk gebeuren
een Goddelijke zegen