Weet je nog, rond deze tijd, een jaar geleden...
Nu, een jaar later, zijn we allebei moe gestreden...
We hebben geknokt voor een eigen leven...
Zonder daarbij elkaar helemaal op te geven...
Maar dat eigen leven moet je zelf maken...
Daar moet je gewoon gewend aan geraken...
Het waren toch 8 jaar die we hebben gedeeld samen...
En voor die jaren zal ik me NOOIT schamen...
Nu ik terug kijk op het afgelopen jaar...
Hebben we veel geleerd van anderen en van elkaar...
Ik denk dat we trots moegen zijn op onze 'vrienschap'...
Nu allebei op naar de volgende grote stap...
Het ontplooien van onszelf, waar jij al volop mee bezig bent...
Ik ben daar nog lang niet aan gewend...
Jij was altijd mijn alles, en nog soms wel een beetje...
Maar ach, hoe ik het ook went of keer, je blijft mijn scheetje...
We moeten verder zonder elkaar...
En dat is voor mij nog steeds een beetje raar...
Jij zit in mijn hart en in mijn bloed...
Ook al weet ik, dat is niet goed...
Beetje bij beetje stromen er wat Patrick-deeltjes weg van mij, soms met VEEL smart...
Zodat je ooit alleen nog een klein plaatsje hebt in mijn hart...
Ik hoop dat we nog lang deze speciale band kunnen delen...
Want zoiets vind je niet bij velen...
Hopelijk schrijf ik je volgend jaar...
We hebben allebei ons toekomstbeeld klaar...
Ach als we daar allebei nog eens een jaartje aan werken...
Dat kan ons toch alleen maar sterken...
Dus knokken dat is wat we gaan doen...
En als laatste geef ik je nog een lekkere zoen...!
Veel liefs Monique