tja....
het blijft je moeder.....
respecteer haar....
dat doe ik ook...
en vergeef me dat ik af en toe denk was ze maar anders...
omdat ik weer een rake klap krijg.....
de woede en de tranen doen me het meest pijn...
het voelt alsof ik die veroorzaak....
ik voel de klappen en schoppen niet....
ik voel de woorden als messteken in me hart....
maar de klappen neuhh... zal ik wel verdiend hebben...
mensen weten het niet...straks denken ze nog...,
dat me moeder me mishandeld....
dat is toch niet zo........
toch?
respecteer haar....
dat doe ik ook...
en vergeef me dat ik af en toe denk was ze maar anders...
omdat ik weer een rake klap krijg.....
de woede en de tranen doen me het meest pijn...
het voelt alsof ik die veroorzaak....
ik voel de klappen en schoppen niet....
ik voel de woorden als messteken in me hart....
maar de klappen neuhh... zal ik wel verdiend hebben...
mensen weten het niet...straks denken ze nog...,
dat me moeder me mishandeld....
dat is toch niet zo........
toch?
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: robin | 
|
|
| Gecontroleerd door: shelby | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2000 | ||
| Thema's: | ||