Waarom kunnen mensen nu eens niet gewoon normaal doen

Ik sta te wachten tot mijn vader me komt ophalen
Stilletjes denk ik, hopelijk zal er nu niks falen

Men moeder begint zich weer onnozel te gedragen
En over pietluttige dingetjes te zagen

Achterbaks zitten zeggen
waarom moet ik mij altijd overal bij neerleggen

terwijl alles bijna geschikt wordt naar haar
maar toch, telkens als ik vertrek met men vader doet ze raar

Ze mag dan wel men moeder wezen
Maar in deze omstandigheden kan ik niet leven

Ik word telkens weer opnieuw gekraakt
Het verbaasd me dat ik al zo ver ben geraakt

Veel langer kan ik het echter niet houden
Dat is tenminste als ik men leven wil behouden

Dus stop met me stilletjes aan dood te maken
dan kan ik toch nog aan de 20 geraken...