nachtelijk verdriet
de nacht verschijnt,
mijn masker verdwijnt.
innerlijke eenzaamheid,
verlangend naar genegenheid.
wanhopige hartenkreet,
om het aangedane leed.
in het licht van de maan,
laat ik mijn emotie's gaan.
tot het opkomen van het daglicht,
dan veranderd mijn gezicht.
ik draai aan de knop,
en zet mijn masker weer op.
ik leef dan vrolijk met mijn gezin,
en verberg mijn leed diep binnenin.
§linda§
mijn masker verdwijnt.
innerlijke eenzaamheid,
verlangend naar genegenheid.
wanhopige hartenkreet,
om het aangedane leed.
in het licht van de maan,
laat ik mijn emotie's gaan.
tot het opkomen van het daglicht,
dan veranderd mijn gezicht.
ik draai aan de knop,
en zet mijn masker weer op.
ik leef dan vrolijk met mijn gezin,
en verberg mijn leed diep binnenin.
§linda§
Reacties op dit gedicht
| Ana (stacia): | Zondag, juli 14, 2002 21:29 |
| Erg herkenbaar, Linda en zeer mooi verwoord. liefs ana |
|
| Johan Bovyn: | Zondag, juli 14, 2002 15:19 |
| Raak verwoord. Daar zal zowat iedereen zich in herkennen, al heeft het soms de schijn van het tegendeel. Maskers kunnen zeer goed dienst doen. Indien iedereen er zomaar doorheen keek, dan zouden maskers geen zin hebben, natuurlijk. Ja, we zetten allemààl dagelijks maskers op. Al speelt de één beter toneel dan de andere. Soms té goed, want we willen dat het ook een keer ontdekt wordt, dat we maar een rol spelen. Bijvoorbeeld om ons voor anderen draaglijker te maken. Dikwijls willen we ons min |
|
| DrieGeetjes: | Zondag, juli 14, 2002 14:38 |
| Dan ben je niet aleen, Linda... De gehele wereld heeft zo'n knop... Het enige verschil... Jij deelt, velen van hen niet... ;-)) De GGG-redactie. ;o)x |
|
| gunther vandenberghe: | Zondag, juli 14, 2002 13:20 |
| knap ! alles op z'n tijd de spiegel geeft nooit een ander beeld van wat het ziet.. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 14 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||