Het huis van het verleden,
Het huis van het verleden,
onbewoonbaar en toch bewoond,
bekleed met pluizig tapijt,
begaan op wollen sokken.
Gretige bouwval van oude koeien,
gretig naar mij, mij,
met de verleiding van schimmels,
blauw haar, behalve op de tanden.
Ruïne uit het Postmodernisme,
met een vleugje bittere Romantiek,
morgen sluiten je deuren ooit,
en ben je klaar voor verkrotting.
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Zondag, juli 14, 2002 22:53 |
| mwah gooi maar dicht die deur, om de hoek is een nieuw paleis in glanzende aanbouw ;-) Sheen |
|
| darkmind: | Zondag, juli 14, 2002 21:44 |
| mooi gedichtje alles in het leven kent bloei en verval, behalve het 'leven' zelf, dat blijft bestaan, weliswaar steeds onder nieuwe vormen groeten Hendrik |
|
| free: | Zondag, juli 14, 2002 21:05 |
| als een onbewoonbare woning? net wat maya zegt n nieuw woord Charliaans optimistme graag gelezen liefs free |
|
| soesa: | Zondag, juli 14, 2002 20:26 |
| ooh! Mooooi! Kus | |
| MayadeBij: | Zondag, juli 14, 2002 20:22 |
| Charliaans optimisme? Heerlijk hoor, in iedergeval erg beeldend, enne, see u next time Charly! | |
Over dit gedicht
| Auteur: charly | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 14 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||