Samadi 2 :
Vroeger , lang geleden
toen ik nog yogi was.
Kon ik uren lang gaan zitten ,
aan een waterplas .
Mijn ogen dan gesloten .
Mijn geest in diepe rust .
Alle wensen uitgestoten.
Gedachten….uitgeblust .
Ik dwaalde door de cosmos
op vleugels van satijn .
En kwam ik van mijn lichaam los,
O god wat was dat fijn .
Ik zou er alles voor geven ,
om daar nog eens te zijn.
Om dat weer te beleven ,
en weer eens god te zijn .
Ik weet dat het wel weer zal komen ,
bij mijn laatste zucht .
Als ik bewust mag sterven ,
verdwijn ik in de lucht .
Pramodah .