Zomaar ineens.
Heel plotseling en onverwacht
lijkt het voor ons.
Niemand snapte jou.
Waar ben je nu?
Ben je op de plek
waar je wilde zijn?
Heb je jouw rust gevonden nu?
Heb je nog pijn?
Wat ging er in je om
in die laatste momenten?
Was het zo erg?
Kon je het niemand vertellen?
Stond je er alleen voor?
Voldeed je niet aan
jouw ideaalbeeld?
We kunnen alleen maar raden,
gissen wat jij voelde,
wat jij dacht.
Wij voelen alleen die onmacht.
We konden je niet helpen.
Je stond het niet toe.
Maar wat ik ook zeg of doe,
het zal jou niet meer helpen.
Ben je gelukkig nu?
Ben je op de plek
waar je hoopte te komen?
Is het beter zo?
Heb je genomen
wat jij dacht
dat jou toekwam?
Antwoorden kun jij niet meer geven.
Je bent er niet meer.
Te moe van het leven.
Je wilde niet meer.
Waarom???