zeven identieke rode rozen
Langs de weg stonden zeven identieke rode rozen
ook zeven mensen hadden deze weg gekozen
de eerste was een oude, stille wandelaar, door’t leven geblust
die zag de rozen staan en keek er naar, maar liet ze wijs met rust
de tweede was een drukke man, die de rozen zelfs niet zag staan
had hij maar effe gekeken, dan was hij even verder niet doodgegaan
de derde was een schilder, die zette z’n schildersezel voor de rozen
maar het rood voor de bloemen, die vond hij in geen van z’n dozen
de vierde was een meisje, met een onnoemelijk groot verdriet
helaas zag ze door haar tranen de zeven tekenen der liefde niet
de vijfde was eigenlijk geen mens, maar een hele lieve hond
die snuffelde aan de rozen en je zag dat ie het wijs verstond
de zesde was een automobilist, die reed als een klinkende zot
die reed onverschrokken over de rozen en hij reed er zes kapot
toen restte er nog één rechtopstaande roos, verlaten en alleen
tot daar in de verte, een pas verliefde jongen verscheen
hij was op weg naar z’n eerste afspraakje, onzeker en bang
die plukte de roos en kreeg een kus voor z’n vernielingsdrang
zeven rode rozen, door mensen bewonderd, door mensen vernield
zes rozen platgereden, wat heeft die woeste man bezield?
En de laatste roos gestorven…omdat hij zoveel van haar hield
ook zeven mensen hadden deze weg gekozen
de eerste was een oude, stille wandelaar, door’t leven geblust
die zag de rozen staan en keek er naar, maar liet ze wijs met rust
de tweede was een drukke man, die de rozen zelfs niet zag staan
had hij maar effe gekeken, dan was hij even verder niet doodgegaan
de derde was een schilder, die zette z’n schildersezel voor de rozen
maar het rood voor de bloemen, die vond hij in geen van z’n dozen
de vierde was een meisje, met een onnoemelijk groot verdriet
helaas zag ze door haar tranen de zeven tekenen der liefde niet
de vijfde was eigenlijk geen mens, maar een hele lieve hond
die snuffelde aan de rozen en je zag dat ie het wijs verstond
de zesde was een automobilist, die reed als een klinkende zot
die reed onverschrokken over de rozen en hij reed er zes kapot
toen restte er nog één rechtopstaande roos, verlaten en alleen
tot daar in de verte, een pas verliefde jongen verscheen
hij was op weg naar z’n eerste afspraakje, onzeker en bang
die plukte de roos en kreeg een kus voor z’n vernielingsdrang
zeven rode rozen, door mensen bewonderd, door mensen vernield
zes rozen platgereden, wat heeft die woeste man bezield?
En de laatste roos gestorven…omdat hij zoveel van haar hield
Reacties op dit gedicht
| babygirl: | Donderdag, juni 12, 2003 18:30 |
| mmm... echt mooi geschreven... je lecht echt je gevoelens in je gedichten! |
|
| madeliefje: | Zaterdag, juli 20, 2002 19:19 |
| amaai dit gedicht is gewoon prachtig! Ik hoop dat ooit eens een verliefde jongen die roos voor mij plukt | |
| jolanda herkenraad: | Vrijdag, juli 19, 2002 20:03 |
| dit is een heel mooi gedicht van je het raakt me wel | |
| ilse: | Vrijdag, juli 19, 2002 16:04 |
| echt mooi!!! ge hebt mij weer stil gekrege;) kga der nog is van geniete!!! dikke kus |
|
| Swanheart: | Donderdag, juli 18, 2002 08:18 |
| heel mooi hendrik! kus mariska |
|
| lenore: | Woensdag, juli 17, 2002 21:15 |
| Mag ik het zeggen?ja zeker. Dit gedichtje is geweldig,het is zelfs zo goed dat ik het uitprint en in men kaft steek,deze vind ik echt geweldig mooi. werkelijkwaar. kusjes Lotte |
|
| Zeeroosje: | Woensdag, juli 17, 2002 21:07 |
| Prachtig en heel boeiend, een mooi verhaaltje, dat is tegenwoordig zo, niemand heeft nog tijd om mooie dingen te bewonderen. Vele lieve groetjes Roosje | |
| Zeeroosje: | Woensdag, juli 17, 2002 21:07 |
| Prachtig en heel boeiend, een mooi verhaaltje, dat is tegenwoordig zo, niemand heeft nog tijd om mooie ingen te bewonderen. Vele lieve groetjes Roosje | |
Over dit gedicht
| Auteur: darkmind | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 17 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||