hij is er weer
ik sta aan het water,
en denk aan mijn flater.
ik voel me weemoedig,
en super ellendig.
ik vermijd iedereen,
om me heen.
zoals deze golven,
word ik ook bedolven.
bedolven door onzekerheid,
want ik wil niemand kwijt.
ik heb angst voor mijn scherpe woorden,
die al menige harten door boorden.
en toch wil ik er voor iedereen zijn,
maar veroorzaak teveel pijn.
het water houd zich koest,
maar ik ben woest.
ik wil een mens met een hart zijn,
in plaats van een onmens met schijn.
ach laat maar,
de zwarte engel is weer daar.
en denk aan mijn flater.
ik voel me weemoedig,
en super ellendig.
ik vermijd iedereen,
om me heen.
zoals deze golven,
word ik ook bedolven.
bedolven door onzekerheid,
want ik wil niemand kwijt.
ik heb angst voor mijn scherpe woorden,
die al menige harten door boorden.
en toch wil ik er voor iedereen zijn,
maar veroorzaak teveel pijn.
het water houd zich koest,
maar ik ben woest.
ik wil een mens met een hart zijn,
in plaats van een onmens met schijn.
ach laat maar,
de zwarte engel is weer daar.
Reacties op dit gedicht
| DrieGeetjes: | Donderdag, juli 18, 2002 06:35 |
| Mmmm... Ik denk dat ik schepje eens tevoorschijn moet halen dan... Volgens mij ligt het nog in die zandbak. ;-)) Jo. ;o)x PS: Denk jij nou maar aan jezelf, Linda. Dan zal ik wel ff aan mijzelf denken... *knipoog!* |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 18 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||