ik heb geen woorden kunnen vinden
die grauwe, grijze, donkere dag.
mijn denken was zo lamgeslagen;
k hoord alleen nog maar jouw lach...
en ik vroeg mij af of jij besefte
hoe - door dit vlammend fel verdriet -
jij toen een moederhart verwondde.
nee, jij zag mijn tranen niet.
jij wist niet dat je vader huilde
met droge ogen, als een man;
hoe hij scheurde langs de wegen
op zoek naar jou; begreep jij dan
zo weinig van de ouderliefde?
- ontneem hen alles maar nooit hun kind -
ik heb die dag alleen gestameld:
heilige anthonius, beste vrind...
en toen wij jou gevonden hadden
beseften wij nog meer dan ooit,
hoeveel wij beiden van je houden,
vergeet dat - ondanks alles - nooit.
k hoop dat je later, zelf moeder,
zo n liefdesband hebt met je kind
dat j op een dag niet hoeft te stamelen:
heilige anthonius, beste vrind...