mijn naam
mijn naam diep verscholen,
in mijn eigen ik.
mijn naam gestolen,
door mijn schaduw.
mijn naam verschenen,
in een zee van letters.
mijn naam verdwenen,
in één woord gewist.
§linda§
in mijn eigen ik.
mijn naam gestolen,
door mijn schaduw.
mijn naam verschenen,
in een zee van letters.
mijn naam verdwenen,
in één woord gewist.
§linda§
Reacties op dit gedicht
| Johan Bovyn: | Vrijdag, juli 19, 2002 08:04 |
| Waarom weet ik niet, maar dit doet mij denken aan straatnamen, waar geen mens nog op let. Maar ook aan telefoonboeken, waar soms meerdere keren "dezelfde" namen in staan. Sommige namen zijn van mensen die ondertussen al zijn overleden. (Dit kom je vooral tegen met stokoude telefoonboeken, natuurlijk). We zijn allemaal uniek, maar we zijn met zovelen dat we het niet meer weten. (In de komkommertijd stond mijn foto eens uitvergroot in een krant, naar aanleiding van een interview over poëzie: behal | |
| christina: | Vrijdag, juli 19, 2002 01:42 |
| hummm jou naam gewist hier niet hoor dikke speciale knuffelllll christa slaap lekker he |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 19 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||