Mijn beste vriend
Eens had ik een vriend,
waar ik elk geheim vertelde.
Hij kende mij als zijn eigen kind,
als een toegewjde vader.
Eenzaam stierf hij
in zijn oude zetel.
Want zijn oude hart
ging op rust voor eeuwig.
Nu is hij een ster
fonkelend aan de hemel
om toe te zien
dat ik niet verkeerd loop.
(opgedragen aan nonkel Filip die jaren voor ons zorgde uit liefde)
waar ik elk geheim vertelde.
Hij kende mij als zijn eigen kind,
als een toegewjde vader.
Eenzaam stierf hij
in zijn oude zetel.
Want zijn oude hart
ging op rust voor eeuwig.
Nu is hij een ster
fonkelend aan de hemel
om toe te zien
dat ik niet verkeerd loop.
(opgedragen aan nonkel Filip die jaren voor ons zorgde uit liefde)
Reacties op dit gedicht
| Soledad: | Vrijdag, juli 19, 2002 15:04 |
| Lieve Ben, We weten beide hoe het is om iemand te verliezen. Maar zoals jij dit gedicht geschreven hebt, heb je zojuist iets prachtigs opgewekt. BIj het lezen van dit gedicht, scheen de zon opeens door de kamer heen. Dan vraag ik mij af: 'Toeval, of niet?' Zoiets heb ik vaker meegemaakt... luister, jij hebt mij eens gezegt, en dat heb ik heel goed onthouden: 'Je bent niet dood, als ik nog aan je denk.' En zo is het! Hij is niet meer bij je, maar hij leeft nog wel...Je ziet het aan de sterren |
|
| Hanneke Eirinn: | Vrijdag, juli 19, 2002 08:37 |
| lief! :) | |
| Johan Bovyn: | Vrijdag, juli 19, 2002 07:29 |
| Het is bekend dat er aan het uitspansel sterren hangen die eigenlijk al dood zijn, maar waarvan het licht ons vandaag nog altijd bereikt. Als om de weg te blijven wijzen. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Bert Lagom |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 19 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||