namen ...
Ik liep langzaam voorbij de graven …
Zag namen die alleen waren gestorven .
Sommige verwilderd. Anderen verzorgd.
Aan die ene naam bleef ik staan ,
Ik keek hoe ze praatte ,
Ze praatte met hem ,
Ze keek verliefd naar de foto
Zette de bloemen wat rechter.
De onzichtbare tranen in haar hart ,
Waren nu zo duidelijk .
Ik draaide me om …
En liep weg …
Weg van de liefde …
Reacties op dit gedicht
| Karen Verhaegen: | Vrijdag, juli 19, 2002 16:57 |
| Heb ook zo altijd één graf waar ik bij stil moet staan ... weet ook nooit waarom ... ben duidelijk een freak ... mooi gedicht ... groetjes, Karen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ann-sophie | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 19 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||