Vlammen
Een vlammetje likt gulzig omhoog.
Ik rust in een hete vuurzee.
De gloeiende, grijze, warme rook,
neemt me in z'n golven mee.
Mijn lichte, zachte huid verschroeid,
ik schreeuw van opgekropte pijn.
Het vuur verkoolt mijn hele lijf,
dit moet het einde zijn.
Als de wonden dieper gaan,
hoop je met ingehouden adem:
is het nu bijna echt gedaan,
wanneer gaan ze me nu laten?
En dan volgt de langverwachte,
bevrijdende steek van de dood.
Eindelijk mag ik loslaten,
de opluchting immer groot.
Ik rust in een hete vuurzee.
De gloeiende, grijze, warme rook,
neemt me in z'n golven mee.
Mijn lichte, zachte huid verschroeid,
ik schreeuw van opgekropte pijn.
Het vuur verkoolt mijn hele lijf,
dit moet het einde zijn.
Als de wonden dieper gaan,
hoop je met ingehouden adem:
is het nu bijna echt gedaan,
wanneer gaan ze me nu laten?
En dan volgt de langverwachte,
bevrijdende steek van de dood.
Eindelijk mag ik loslaten,
de opluchting immer groot.
Reacties op dit gedicht
| Evi: | Zaterdag, juli 20, 2002 19:47 |
| hij is erg knap geschreven! mijn complimentjes! xxx en liefs Evi |
|
| Koelemij, Harold: | Zaterdag, juli 20, 2002 17:43 |
| zo dan verbasing alom sjappo Harold |
|
| gunther vandenberghe: | Zaterdag, juli 20, 2002 17:30 |
| knap | |
Over dit gedicht
| Auteur: Karen Verhaegen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||