Ik struikelde en viel,
steeds dieper en steeds sneller,
geschrokken zoch ik nog naar steun,
maar die bleef weg, en de pijn werd enkel feller.

Opeens was er een vinger,
die ik vast mocht pakken,
ik was nog op zoek naar meer steun,
maar de vinger werd alweer teruggetrokken, en ik begon weer omlaag te zakken.

Ik bleef maar vallen,
was op zoek naar stevigheid,
en toen ineens was daar die hele hand,
en de steun die ik zoch werd even werkelijkheid.

Maar voor goed tot me doordrong,
dat ik nu misschien uit dit gat kon komen,
verdween de hand langzaam uit zicht,
en weg waren al mijn dromen.

Weer bezig met mijn val,
de pijn steeds heviger en feller,
even kwam er een vinger in zicht,
maar hij verdween weer, en ik viel enkel sneller.

Aan de zijkant stonden en staan overal mensen,
ze kijken, soms zelfs wanhopig maar grijpen niet in,
het maakt de pijn alleen maar erger,
laat ze dan wegan, enkel kijken heeft toch geen zin..

Ineens is daar weer eenzelfde hand,
als er aan het begin ooit is geweest,
maar ik voel niet de warmte, niet de steun,
de pijn er verdriet voel ik nog steeds het meest.

Als ook deze hand me loslaat,
weet ik dat de bodem van dit gat op me ligt te wachten.
Nog even en dan is alles over,
nog even en er wordt een eind gemaakt aan mijn gedachten...

Marieke 20-07-2002
--------------------------------------------------------

Hierboven een deel van mijn leven in een notendop,
alle vingers dat zijn mensen,
mensen die er ooit voor me zijn geweest,
allemaal lieverds, echt waar, zoals iedereen ze zou wensen.

De grond staat eken voor het eind,
voor de naderende dood,
dan is alles eindelijk gweest,
en is het geluk waarschijnlijk eindelijk groot