je kijkt naar buiten
je denkt aan de vogels die fluiten
je ziet mensen buiten lopen
vanbinnen denk jij: waarom is het zo gelopen
op een wonder kan je nu maar hopen
waarom is dat monstertje ME in jou lichaam gekropen?
als ik denk aan m'n vriendinnen die uitgaan
dan komt er een traan, ik wou dat ik mee naar de disco kon gaan
maar het monsertje ME is in mij nu eenmaal gekropen
je kan wel denken hoe zal morgen me dag verlopen
maar daar heb je ook niet veel aan
de dagen zullen meestal het zelfde vergaan
of hebben jullie deze gedachtes niet?
het ziek zijn doet in ieder geval mij wel verdriet
maar dat zal bij jullie toch ook wel zo zijn?
die rot vermoeidheid en die vreselijke rare pijn
dit wilde ik gewoon in een gedicht kwijt
maar weet ik geef nooit op deze strijd
we gaan maar door
we gaan er zieken allemaal weer voor!!!!