Een zwarte nacht
rug aan rug naast elkaar
als 2 sterren aan de hemel
van veraf zo dichtbijeen
maar bij een betere kijk
wel mijlenver uit elkaar.

In de stilte van de nacht
wordt een traan geboren
die na mijn wang te overspoelen
haar dood vindt
in mijn sprakeloze mond.

Woorden die geschreeuwd willen worden
lijken te verstikken
in de ruwheid van de lakens,
enkel hun echo blijft
in het dal van mijn gedachten.

Eenzamer dan eenzaam
lig ik naast een nietsbeseffende dromer.
In de hoop de leegte te verdrijven
en het dreinende gevoel van onbegrip
ongelijk te kunnen geven
vlei ik mij onhandig tegen hem aan.
Hij lijkt wel verzeild in een diepe coma
terwijl ik verlangend maar alleen
op de kant achterblijf.

Een koude bries waait door mijn hart
gevoelens dalen tot het vriespunt
met 2 in bed
maar toch zo eenzaam.

-x-