Je foto scheur ik doormidden voor ons geen enkele hoop.
Boos ben ik op jou, je bracht al mijn gevoelens in de knoop.
Waarom wist ik niet dat ik je niet vertrouwen kon.
Je bent een verwoestende storm, maar je stelde je voor als de zon.
Je foto ligt in stukken, net als mijn gevoel.
En toch wil jij het niet begrijpen je snapt niet wat ik bedoel!
Hoe had ik ooit zo verliefd kunnen worden met mijn stomme kop?!
Ik wil je laten gaan,vergeten, maar waarom houdt mijn verliefdheid dan niet op?
Vertrouwen,dat is alles waar onze relatie op draaide.
Ik had niets door, pas toen ik zag dat alles wat jij en ik hadden wegwaaide.
Je keek me aan met een blik vol leegte, zo koel.
Ik moest het je vertellen dat ik geen raad meer wist met mijn gevoel.
Je huilde je smeekte je schold.
Maar ik laat niet langer toe dat je mij molt.
Je foto ligt in stukken, duizenden waarschijnlijk net als ons hart.
Maar ik moet opnieuw beginnen,alleen,zonder jou,een nieuwe start!