het woord
Het woord
leert mij
te zeggen te
denken te voelen
De rauwe realiteit
Dat vloeken schelden
is
Dat woorden niets
zeggen
Uitgesproken
Onuitgesproken
Moordend zijn
Als scheermessen
Als valse leer-
meesters
Die god verdoem
mij!
Stinkende rauwe
wonden
Maken en breken
Die vervolgens
nooit meer
Kunnen helen
Dat waren mijn
woorden!
Zei de ontgoochelde
vermoorde dichter!
Vermoord door zijn
eigen verwoordende
Woorden neergesabeld
Hij rust in vrede nu
leert mij
te zeggen te
denken te voelen
De rauwe realiteit
Dat vloeken schelden
is
Dat woorden niets
zeggen
Uitgesproken
Onuitgesproken
Moordend zijn
Als scheermessen
Als valse leer-
meesters
Die god verdoem
mij!
Stinkende rauwe
wonden
Maken en breken
Die vervolgens
nooit meer
Kunnen helen
Dat waren mijn
woorden!
Zei de ontgoochelde
vermoorde dichter!
Vermoord door zijn
eigen verwoordende
Woorden neergesabeld
Hij rust in vrede nu
Reacties op dit gedicht
| eddy daemen: | Donderdag, juli 25, 2002 12:35 |
| dank je vlinder... | |
| *Vlinder*: | Donderdag, juli 25, 2002 11:00 |
| knikknik... knap Liefs, karolien |
|
Over dit gedicht
| Auteur: eddy daemen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||