Parel van de zee
Nimmer had ik zoveel verdriet
toen Rose haar Jack los moest laten
Langzaam glijdt hij de staalblauwe diepte in
Met haar laatste kracht houdt ze hem in de gaten
In een ver verleden zag ik onszelf
Onze vingertoppen, onder water bedolven
3 eeuwen en 15000 minuten verder van toen
Nu is het mijn hartslag die verdwijnt in de golven
Verdrinkend in jouw ogen
neem ik jouw tranen met mij mee
en koester ze als een Gods geschenk
het zijn de parels van de zee
En nee, niemand maakt mij wakker
en echt, met niemand wil ik mee
Ik wacht tot zij mij weer tot leven kust
Mijn liefste parel van de zee
Reacties op dit gedicht
| karin jansen: | Zaterdag, november 30, 2002 00:08 |
| wow, wat prachtig ... word er helemaal verdrietig van ... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Tijm_Wadens | 
|
|
| Gecontroleerd door: Robski | ||
| Gepubliceerd op: 25 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||