traan van het leven
Met een traan verloren gegaan
Onder bomen naar benee gedruppeld
uit mijn ogen verdwenen
De tranen van mijn leven.
Met een kleine plof in het droge zand
Druppelend naar benee
In de gleuf die is ontstaan
Van de warmte van het bestaan.
Opgedroogd blijven ze liggen
De tranen van mijn leven
De grond te droog om te absorberen
En ik te moe om de tranen te beheren.
En verloren zijn gegaan
De tranen van mijn leven
Op de droge harde aarde
Laat niemand ze in hun waarde.
Opgedroogd, niet een verdampd
Weggetrokken in het rulle zand
Gedaan wachtend aan de kant
Op de andere tranen van mijn leven
Even nog een blik eraan
Naar de tranen van mijn leven
Het duurde maar heel even
Ben ik mijn eigen verloren traan
Esther
Reacties op dit gedicht
| Roan Solskjaer: | Vrijdag, juli 26, 2002 09:10 |
| heel mooi! -roan- |
|
| eclips: | Vrijdag, juli 26, 2002 01:02 |
| heel erg mooi ! slaapzacht he ;-) liefs eclips |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esther van den bosch | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||