* eht verhaal van de overgrootopa v
scheepswrakken worden langzaam de baai in gesleurd,
de zon laat zich beschaamd achter de woken door zien,
in de dampende geuren van de nacht hoor ik het gehuil,
een verlate wolf jankt naar de kracht van de natuur,
is hij als enige overgebleven misschien.
de zon toont langzaam het verlaten land,
waar je langzaam de laatste dampen van het leven ziet,
zelfde de aarde huilt om haar eigen krachten,
Het enige wat nog in mijn geheugen hangt,
is de geur van verbrand vlees,
en de gillende wind die de zielen van vele meeneemt,
het kletteren van het speels water tegen de kust,
de huilende aarde die haar geweten sust,
We hebben één levende ziel gevonden,
een prachtige dame die haar laatste woorden sprak,
maar zich tervergeeft moest afleveren aan het lot,
we zagen een vader die zich had geklemd aan zijn kinderen,
dat was het beeld dat werkelijk mijn hart brak,
het verhaal van de overgrootopa van:
Reacties op dit gedicht
| Hugo Serwy: | Zaterdag, juli 27, 2002 16:09 |
| Je hebt het verhaal op een prachtige en aangrijpende wijze verwoord. Heel mooi! Groetjes en heel veel liefs, Hugo. |
|
| PeterdB: | Vrijdag, juli 26, 2002 21:15 |
| Een prachtig verhaal Evi; heel beeldend geschreven hoor; die overgrootvader van jou was vast een hele goede verteller | |
| Albrecht Paul: | Vrijdag, juli 26, 2002 16:10 |
| Hier spelen de schrijffouten geen rol meer, hier krijgt het verhaal de overhand en knarst dwars door de ziel heen. Dank je, Evi. Dit is gruwelijk helder. | |
| flyingbabe: | Vrijdag, juli 26, 2002 11:39 |
| wauw je staat precies wel klaar om te luistere sommige mensen vinde dat opa's kune zagen maar jij luistert er naar vind ik prachtig kon ik er maar naar luistere ik heb die nimmer laarja als je elke dag zo een verhaaltje verteld ben je precies ook men overgrootopa:) ik vind het lief van je liefs, babe |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||