ontvoerd door de wind

Ik droom weg bij de gedachte
dat je zoveel om me geeft
het verwarmt mijn koude nachten
verjaagt de kilte die in mij leeft.

De wind raast door mijn wilde haren,
neen, die ben ik nog niet kwijt,
niks brengt mij nog tot bedaren
zelfs niet de wegtikkende tijd.

Ik blaas hunkerend mijn woorden
met de striemende wind mee
ik smeek " ontvoer me naar het Noorden
dichter bij jou...en bij de zee!"

Geschreven door

Inge Lambrichts

Reacties op dit gedicht

Inge Lambrichts vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Hans Winter:	Zaterdag, juli 27, 2002 23:56
neem mij naar de zee, geef mij daar mijzelf terug, neem mijn gave met je mee, mijn adem blaas ik jou tot lucht. groetje, hans

PeterdB:	Vrijdag, juli 26, 2002 21:53
mooi gedicht Inge!

Over dit gedicht

Auteur: Inge Lambrichts
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 26 juli 2002
Thema's: [Liefde] [Heimwee] [Liefdesverdriet]