maanlicht
maanlicht verduistert,
een stem die fluistert.
kijk naar de duister maan,
daar is ooit jouw bestaan.
zonsondergang,
ik word bang.
gevoelens komen,
tranen stromen.
donkere wolken verschijnen,
kleuren verdwijnen.
alles word word zwart,
zoals de pijn in mijn hart.
§linda§
een stem die fluistert.
kijk naar de duister maan,
daar is ooit jouw bestaan.
zonsondergang,
ik word bang.
gevoelens komen,
tranen stromen.
donkere wolken verschijnen,
kleuren verdwijnen.
alles word word zwart,
zoals de pijn in mijn hart.
§linda§
Reacties op dit gedicht
| loving horse: | Zaterdag, augustus 03, 2002 10:07 |
| mooi geschreven, bangelijk verwoord gewoon... xxx cathy |
|
| waterval: | Woensdag, juli 31, 2002 09:11 |
| droef gedicht.... ik heb ook liever dat de maan schijnt,......het brengt rust als je ze maar ziet staan..... |
|
| viv: | Woensdag, juli 31, 2002 03:02 |
| Veel triestheid....mooi verwoord... | |
| eddy daemen: | Woensdag, juli 31, 2002 00:55 |
| is dat zo? mooi zeg... | |
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||