Verloren in gevoelens,
de wanhoop nabij
Vervloek ik mijzelf voor mijn daden,
vanbinnen doet het pijn.
De liefde houdt me staande,
het verdiet krijgt me niet klein;
Toch val ik smeekend op mijn knieeen,
lieve mensen, ik wil niet altijd zo grof zijn.
Ik krijg de verdiende straf voor mijn daden
harde slagen in mijn gezicht,
een zweepslag in mijn zij...
Langzamerhand begin ik te bedaren
het wordt rustig, het is voorbij ...