Een knappe vent op straat
Loopt langs en kijkt me na
soms met een knipoog
Of met een lange gefluit
Ik merk het echt wel op
Maar had de moed toch niet
Om naar hem toe te stappen
Ik had de lef gewoon niet
Zo is het steeds weer en weer
Kansen verdwijnen voor mijn neus
Afteraf heb ik altijd zo'n spijt
Door mijn eenzaamheid en verlies
Met diepe schuldgevoelens
Dan denk ik altijd
Dat die pijn niet had gehoeven
Als ik hem had benaderd
Maar het is makkelijk gezegd dan gedaan
Want op het laatste moment
Zit ik altijd met de vraag
Moet ik nou de gok wagen
Om 'echte' liefde te ervaren
Of om weer vernederd te worden?