Eindelijk...
Eindelijk
niet langer gezwegen,
ik kon er niet meer tegen.
Dat zwijgen,
maakte mij kapot,
maakte mijn hoofd compleet zot.
Eindelijk,
vond ik de juiste woorden,
en nam je mee naar verre oorden.
Alleen gehoopt,
nooit verwacht,
dat jij ook aan mij dacht.
Eindelijk,
kan ik zeggen,
wat ik voel,
jij begrijpt immers,
wat ik bedoel.
Eindelijk,
komt die droom uit,
en voel ik je adem op mijn huid.
Zachtjes aan,
veroverde je mijn hart,
en voel ik mij niet meer verward.
Eindelijk,
kan ik je sluiten in mijn armen,
zodat ik je kan verwarmen.
Zonder tranen,
maar met een lieve lach,
denk ik aan je,
iedere dag.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: *goodbye* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||