Je bevaart met opgeheven hoofd de zeven zeeën,
Klimt met gemak over de mount everest,
Vliegt naar achter de Pyreneeën,
Voor jou alleen het hoogst ver en best,

S’ochtends tuur je naar de opgaande zon,
Met een klein lachje door je lange baard,
Alsof je de hele wereld met 1 pink kan dragen,
‘want het leven met je met 2 handen beetpakken,’

En als de zon de prachtige dag weer heeft uitgezwaaid,
Want je tot de sterren weer allemaal aan de hemel staan,
En dan tel je ze allemaal even na,
Als een soort gewoonte voor het slapen gaan,

Het was hartje winter geworden,
Een harde en woeste winter,
Dat kon je niet deren,
Je kuste je vrouw en kinderen gedag,
En je reisde naam prachtige plekken,

Op een avond toen de hemel weer vol sterren stond,
Miste je een aantal sterren op een bepaalde plek,
Je wist dat het jou taak was om de hemel te vullen,
En spreidde je armen en riep naar god dat hij je halen mocht,

De hemel was van donkerblauw naar bordeaux rood,
De ruige zee maakte golven die hoger dan de wolken reikte,
Je keek nog 1 keer naar de lucht en sloot voor het laatst je blauwe ogen,
Een traan gleed verlaten over je wang en werd meegesleurd door de zee,
Een enorme flits verlichtte de hemel,

Er kwam een golf die zo hoog als de hemel reikte,
Hij belandde recht op je schip wat langzaam verpulverd werd,
De zee ging langzaam liggen en de avond trok weer bij,
Verpulverde wrakstukken dreven verlaten op het water,
Een teken van leven was te vinden,

Je traan was zo gevuld met liefde dat ze zich scheidde van de zee,
En spoelde maanden later op strand aan,
Helaas was je ziel naar de hemel gegaan,
Maar de sterrenhemel zal nu gevuld blijven met je enorme kracht