Soms vraag ik me af:
hoe gaat het zijn,
weer naar school te gaan?
Iedereen terug zien,
moeten zeggen dat de vakantie meeviel
en dat het goed gaat met me.

Soms vraag ik me af:
ga ik stoppen met snijden en de rest,
als er de school en het werk is
om mee bezig te zijn?

Soms vraag ik me af:
gaat het allemaal niet zo anders zijn,
nooit meer als vroeger?
Telkens zal ik bezig zijn met verstoppen
en niet eten.

Soms vraag ik me af:
wat zal er gebeuren als vriendinnen het merken,
dat er eigelijk wel iets fout zit?
Wat gaan ze denken?

Soms vraag ik me af:
Hoe ga ik dit thuis uitleggen als ze het te weten komen?
Ik ga zoveel mensen teleurstellen en verdriet aandoen.

Soms vraag ik me af:
wat denken de mensen die het weten?
Hen doe ik al verdriet,en dat wou ik eigelijk liever niet.
Misschien moeten ze mij gewoon maar laten
en niet mee inzitten.
Dat zou voor hen makkelijker zijn.

De antwoorden op meeste vragen zal ik nooit weten,
nu is het één grote puinhoop in mijn hoofd.
Ooit zal het wel beter gaan,hoop ik,
maar nu vraag ik mij gewoon vanalles af.