Je roep
Je roep is de magneet
mijn hart
van ijzer
mijn zware stappen
zijn niet meer
dan een spoor
vooruit wil ik gaan
maar het woestijnzand
remt mijn krachten
jij staat daar
steeds in de verte
als een koningin van ijs
ik hoor je lach
boven de woestijnwolven uit
als een liefdeslied
maar hoe snel ik loop
je blijft
op dezelfde afstand
ik zal sporen
blijven zetten
steeds in je richting
je roep
blijft mij kracht geven
eens zal mijn warmte
aan jou kunnen koelen
worden we evenwicht
een leven lang.
05-08-‘02/17:40
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 05 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||