Het doek van eeuwige duisternid
Vurig grijpt de schaduw om zich heen,
De brandende hel boven ons,
Zat vol kwaadaardige zielen,
En doofde triest haar warme hart,
Menige zwarte zielen,
Voedde zich met levend hart,
Maakte de nieuwe hel op aarde,
Want de dood sprak zijn snijdende woorden,
Verbrak de kring van de stervende,
En veroverde onze wereld,
Het enorme massagraf wat zich creëerde,
Was maar het begin van een spel,
Waar geen wetten en regels aan te pas komen,
Het begin van een dolende nachtmerrie,
Door onze zuivere gedachtes,
Het brak uit als een nietsvermoedende ziekte,
Die zich langzaam over ieder’s lichaam verspreidde,
En zo vele dromen grof ontnam,
En die als nachtmerries over landen heen bliezen,
Om de pure geur van dood te kweken.
Zelfs de maan kwakkelde naar haar ondergang,
Haar eenzame blik verdroeg de nachtmerrie niet meer,
En ze sloot van woede haar witte oog,
Verduisterde zo de geteisterde wereld,
Onder het doek van de eeuwige duisternis
Reacties op dit gedicht
| eddy daemen: | Dinsdag, augustus 06, 2002 19:15 |
| help evi word mij te:) nee hoor ga zo door evi perfect:) | |
| Hugo Serwy: | Maandag, augustus 05, 2002 22:56 |
| Een ernstig, somber gedicht, dat zeer sterk neergeschreven is... Mooi gedicht! Groetjes en veel liefs, Hugo. |
|
| shy-girly: | Maandag, augustus 05, 2002 21:13 |
| Zkr heel mooi! Snap t echt nie... je schrijft echt heel erg mooi, begrijp nie waar je de woorden van daan haalt!! Liefs Martine |
|
| Ana (stacia): | Maandag, augustus 05, 2002 20:26 |
| Een zware, Evi, maar een hele mooie. liefs ana |
|
| miss p!nk: | Maandag, augustus 05, 2002 20:15 |
| alweer zo'n mooi raar speciaal gedicht | |
