Te ver weg om aan te raken
Niet kunnen slapen
DE dag is aangebroken
Mijn ziel huilt
Ik klap ineen
Ik val en val
in het allerdiepste gat
Zwart en kil
Verlaten en stil
Steeds verder en verder
val ik naar beneden
Jij raakt steeds meer van mij vandaan
ik kan je niet meer aanraken
Maar het loslaten
heb ik dan eindelijk geaccepteerd
Een zware last valt van me af
nu, bij de mooiste herinnering die jij me gaf
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, augustus 08, 2002 00:43 |
| plezier bewaren in het schaarse dat je moest verliezen, als een pitje dat tot licht komen kan. meelevend groetje, peetoom hans |
|
| **vlindertje**: | Dinsdag, augustus 06, 2002 11:01 |
| oohh, uw gedichtjes zijn ook héééél mooi.. echt waar, kben ze nu allemaal aant lezen :o) xxx dorien xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vlinder538 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||