Je bedroog me
Je brak voorzichtig mijn kleine hart,
Ontnam al haar liefde en gevoel,
En gooide haar weg als een stuk afval,
Hoe mooi je ogen ook straalden onder de sterrenhemel,
Of hoe zacht de zee ook tegen de rotsen kabbelde,
Hoe vurig je me ook probeerde te kussen,
Je bedroog me met je mooie woorden en stralende lach,
En je spon een nieuwe levensweg voor me,
Hoeveel kilometers je ook van me verwijderd bent,
Je gezicht staat in mijn ziel geschetst,
En de sterrenhemel van die avond,
Heeft me achterlogt en voedt nu menige nachtmerries,
Met haar duistere kracht.
Mijn langzaam groeiende liefde,
Heb je met wortel en al uit mijn lijf gerukt,
Je at haar op met je veelbelovende woorden,
En je liep zomaar van me weg,
Reacties op dit gedicht
| Sasan: | Woensdag, augustus 07, 2002 23:14 |
| Ach. Zou hij het dan echt waard geweest zijn? Ik wil je nog eens bedanken voor deze opeenvolging van klanken. Prachtige klanken. |
|
| Hugo Serwy: | Dinsdag, augustus 06, 2002 18:21 |
| Het is vervelend als je zoiets meemaakt, en als dat soort beelden je bijblijft, maar je weet hier goed van je af te bijten, en niet iedereen is als die schoft. Sterkte en heel veel liefs, Hugo. |
|
| jackyXXX: | Dinsdag, augustus 06, 2002 14:28 |
| Alles komt goed jackyXXX |
|
| eddy daemen: | Dinsdag, augustus 06, 2002 12:49 |
| tell me all about it evi... | |
| shy-girly: | Dinsdag, augustus 06, 2002 12:16 |
| Heel erg gemeen van die gene, maar dr groeit weer nieuwe liefde in je hart!!! :) Weer al zo'n mooi gedicht~! Liefs martine |
|
