Gisteren was het niet alleen buiten regen.
Ook regende het in mij en heb uiteindelijk mijn emotie's de vrije loop gegeven.

Tranen bleven stromen.
Er leek geen einde aan te komen.
Tranen van gisteren,tranen van het verleden.
Het voelde fijn en heb weer wat hoop in het leven.

Jaren lang heb ik mijn tranen verdrongen en opgekropt.
Maar gisteren was het tijd dat ik daarmee stop.
Ik weet nu wat ik deed is verkeerd.
Nu heb ik er wel wat van geleerd.

Maar toch is moeilijk blijft et wel.
Ik zet me zelf altijd knel.
Eigenlijk wil ik nooit huilen.
Ik probeer et altijd te verschuilen.

Daardoor heb ik een masker voor mijn hoofd gekregen.
Een masker waar je niet mijn echte gevoelens van af kan lezen.

Die moet ik proberen kwijt teraken.
Wie weet kan ik dan iets van mijn leven maken.
Door gisteren zie ik het in.
Heb lang zitten denken en misschien heeft et leven toch wel zin.

Zelf zal ik eraan moeten werken.
Om me beter te voelen en om de zin van leven te versterken.


(dit gedigie is wat vaag maar moest et gewoon ff kwijt )