mistige wegen
Mistige wegen,
Ik baan een weg door mijn eigen doolhof,
Iedere stap dieper in de kracht van de grond,
De oneindige mistige wegen verschuilen zich voor het daglicht,
Waardoor de dolende plek altijd donker blijft,
Iedere keer als ik het opgeven nader,
Brand er een licht net genoeg om me door te laten gaan,
Om te zoeken naar een uitgang die alleen in mijn gedachtes bestaat,
Dit gesmede beeld houdt me levend,
Tussen al het kwaad en verderf
Reacties op dit gedicht
| Meyfroid Kevin: | Dinsdag, augustus 06, 2002 21:34 |
| Mooi lieverd ;-) , weet dat je bij sommige toch licht vindt... :) | |
| Hugo Serwy: | Dinsdag, augustus 06, 2002 18:24 |
| Heel sterk geschreven! | |
| sheren: | Dinsdag, augustus 06, 2002 16:49 |
| he leeftijdgenoot, mooi hoor! liefs sheren | |
| Albrecht Paul: | Dinsdag, augustus 06, 2002 13:00 |
| 'Het licht brandT', Evi! Ik heb wat moeite met 'gesmede beeld'. Het woord is correct hoor, maar ik denk dan aan een kruisbeeld, dat op kruispunten van wegen vaak te vinden is. Maar dat lijk jij niet te bedoelen, dit beeld doemt wat onverwacht op uit de mist. Ik neem aan dat je eerder een innerlijk beeld bedoelt, het vertrouwen op licht als je het nodig hebt. Graag gelezen, Evi! |
|
| eddy daemen: | Dinsdag, augustus 06, 2002 12:17 |
| vloeiend met zoveel passie en kracht evi, mooi:) | |
| shy-girly: | Dinsdag, augustus 06, 2002 12:12 |
| BLijf dus gewoon zoeken, MET dat licht... en je zult je uitgang vinden!! Heel mooi!! Liefs |
|
