Meewaaien
Eén enkel vlokje
Dwarrelde door de lucht
Voor een gevreesde sneeuwstorm
Was zij op de vlucht
Of zou ze soms meewaaien
Razen door de stad
Samen met de rest, en ach
Alsof ze keuze had
Ze probeerde weg te duiken, maar
De storm verscheen alweer
Nam haar mee
Kwakte haar neer
Tussen de vlokjes lag zij nu
Te smelten op het gras
Ze wou dat ze alleen kon zijn
En niet een druppel uit een plas
Reacties op dit gedicht
| Evi: | Vrijdag, augustus 09, 2002 15:05 |
| mooi geschrewven hoor, soms is het wel fijn om mensen om je heen te hebben. xxx en liefs Evi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sterretje86 | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 09 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||