Meer van rust
Besproken momenten
kruipen normaal als slakken
van mijn hersenen
de weg naar mijn ziel
waar ik het huis mag zien
of het beeld strookt
met mijn innerlijke wijsheid
twijfel is het slijmerig spoor
dat de reis woorden verkracht
bevroren handen
in zomers verhaal
gooien kastanjes
groene kersen van de tak
handen vouwen open
naar een bewolkte hemel
met een schreeuwende vraag
voor één enkel lichtsignaal
een flitsende zonnestraal
slaat met kracht in mijn ziel
onmachtig mijn ledenmaten
stort het lijf tot de aarde
bevangen door onbegrensde liefde
onderga ik de heling
tot bewustwording van wijsheid
ver voorbij de woorden
erken ik de waarheid
de waterval
stort zich
in een meer van rust
waarin ik de forel
blijf springen
tegen het vallend water
tot het bereiken
mijn reis kan voortzetten
tot een nieuwe wereld.
09-08-‘02/11:51
Reacties op dit gedicht
| margot: | Woensdag, augustus 14, 2002 10:24 |
| schitterend!!! vooral de 4 de strofe liefs,margot |
|
| waterval: | Vrijdag, augustus 09, 2002 13:42 |
| een waterval brengt rust....ik wist het... maar ik ben dan ook de rust in persoon...;-)) (rust is my middle name..haha..) wat heb je dit toch weer mooi beschreven..... |
|
| Hanneke Eirinn: | Vrijdag, augustus 09, 2002 12:56 |
| erg, erg mooi Engel, die reis maken we allemaal.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 09 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||