Het zijn 2
Hoe kwetsbaar het naakt
dat zonder schroom
de waarheid niet ontkent
de vleugels van de engel
tussen de schouders
onzichtbaar voor de lange reis
het oog doorziet het zwart
straalt verblindend licht
dat helderheid bewust maakt
het lijden in mijn schoot
is het kind van ontwikkeling
roepende naar de waarheid
van ego tot het zijn
het streven
zonder wensen
het beeld is de waarheid
met liefde volgroeit
tot jou, het zijn.
03-08-‘02/23:30
Reacties op dit gedicht
| margot: | Woensdag, augustus 14, 2002 10:29 |
| het zijn,het kunnen... liefs,margot |
|
| Hanneke Eirinn: | Zaterdag, augustus 10, 2002 06:03 |
| Hmm mooi mooi Engel.. | |
| christina: | Zaterdag, augustus 10, 2002 00:49 |
| mooi gedicht Angel slaap lekker he knuffie christa |
|
