gewoon niks, helemaal niks, alleen de stilte
zelfs ik die erin op gelost is
de steeds terug kerende vraag in diezelfde stilte
wordt ik wel gemist, mezelf die ik dan mis
de kracht verdwenen in diezelfde stilte
een gezicht in een spiegel die geen enkel beeld laat zien
is de stilte het enige wat ik verdien
het licht dat ook ingeslikt werd door de stilte
langzaam sluit het je in
vragen en antwoorden heeft geen enkele zin
omdat er geen antwoorden meer zijn in de stilte
zo leeg, alleen onverwoorde emoties die pijn achterlaat
omdat de stilte geen enkele emotie vertaalt
de stilte geen emoties wil kennen , ze verdringt, verdrongen in de stilte
tot de duisternis.