Ongelooflijk, zo moeilijk is vertrouwen,
en woorden kunnen dat ook maar moeilijk onderbouwen.
Van schrik ben ik volledig dichtgeklapt,
alsof ik mijn gevoelens zelf niet helemaal meer snap.

Ik kan je niet duidelijk maken dat je gewoon lief bent,
en aardig en dierbaar bovendien.
Ik was er al teveel aan gewend,
je om mij heen te hebben misschien.

Gewoon, gedachten te willen delen,
zoals een maatje het betaamd.
Niet om verwarring te gaan scheppen,
alsof het van te voren zou zijn beraamd.

Troost, aardigheid is van zo'n groot belang
en zoveel de moeite waard.
Om van je te leren, en te kennen,
zonder dat je je voelt...bezwaard.

Jammergenoeg zet iedereen verkeerde stappen
in het leven zoals ik ook deze keer...weer.
Verdriet doet mij het te weten,
dat door mijn ongeduld het nooit meer zal worden als veeleer.

Weet dat je gewoon heel dierbaar bent voor mij,
gewoon omdat je bent zoals JIJ.
Ik had begrepen dat jij ook zo over onze vriendschap dacht,
je woorden gaven mij die macht.

Maar helaas zullen mij woorden gaan blokkeren,
net zoals mijn tegenstrijdige gevoel.
Hoop dat ik je nog eens tegen zal komen,
en dat je dan herkent wat ik heb bedoeld.