Dreigende onweerswolken pakken samen
boven de heuvelachtige velden.
Het malse groene gras wordt vergast
op een fikse regenbui, het gestremde bloed verdund.
Wapengekletter en klaroengeschal
tornen op tegen het schouwspel van donder en bliksem
Wanhoopskreten snijden door merg en been
terwijl gehavende mannen de gebalde vuist
heffen en een doffe blik ten hemel richten
Haveloze lichamen vallen ten prooi aan een
blinde furie, oude wonden worden opengereten.
Enkelen treffen velen.
Het zijn slechts oorlogskreten die tegen de
rotswand tot echo's verworden,
alle zalvende woorden ten spijt.
Triomfantelijk tromgeroffel luidt de laatste
executies in, onder zijn goedkeurend oog.
In zijn allesomvattende honger naar z'n gelijk voeren
onrechtvaardige taferelen het hoogste woord.
Het hoofd gebogen in stille aanvaarding
gehoorzamen gebarsten zielen loyaal hun meester
die niet buigen kon.
MEMO:volhardend zijn is niet het zelfde als koppig zijn!